Όταν Σταματάς να Κοιτάς και Αρχίζεις να Γίνεσαι!

Όταν Σταματάς να Κοιτάς και Αρχίζεις να Γίνεσαι.

 H δημιουργία αρχίζει με την σκέψη. Όταν δούμε ότι δεν έχουμε κάτι που θέλουμε, βιώνουμε φυσικά την έλλειψη επειδή δεν έχουμε αυτό που επιθυμούμε. Έτσι αρχίζουμε να δημιουργούμε μέσω της φαντασίας μας. Είναι η φυσική, εσωτερική μας κλίση να είμαστε ενεργοί δημιουργοί. Όσο περισσότερο σκεφτόμαστε γι αυτά τα πράγματα που μας λείπουν και φανταζόμαστε πως θα ήταν να τα έχουμε, τόσο περισσότερο ο εγκέφαλός μας αρχίζει να δημιουργεί εικόνες και απεικονίσεις του πως θα μπορούσε να είναι το μέλλον μας. Αυτό σημαίνει να ονειρεύεσαι το όνειρο του μέλλοντος.

Αυτή η διαδικασία ξεκινάει στο μετωπιαίο λοβό- το δημιουργικό κέντρο του εγκεφάλου. Όταν ο μετωπιαίος λοβός ενεργοποιείται, στρατολογεί  και τα κυκλώματα στο υπόλοιπο μέρος του εγκεφάλου που συνδέονται με πράγματα που μάθαμε ή βιώσαμε στη ζωή μας. Σαν αποτέλεσμα, ο εγκέφαλος μας αρχίζει να πυροδοτεί καινούργιες αλληλουχίες, μοτίβα και συνδυασμούς.  Κάθε φορά που το κάνουμε αυτό δεν αλλάζουμε μόνο το νου μας- επειδή ο νους είναι ο εγκέφαλος εν δράσει- αλλά αρχίζουμε να αλλάζουμε και τον εγκέφαλο μας.

Αν συνεχώς σκεφτόμαστε πως να κάνουμε το μέλλον μας πραγματικότητα, βάζουμε φυσικά και τον εαυτό μας στο σκηνικό του μέλλοντος μας. Σύμφωνα με έρευνες πάνω στη νοητική πρόβα, από τη στιγμή που θα μπούμε σ’ αυτό το σκηνικό αρχίζουν να γίνονται αλλαγές στον εγκέφαλο μας. Επομένως κάθε φορά που το κάνουμε αυτό, στρώνουμε καινούργια νευρολογικά μονοπάτια(στη παρούσα στιγμή) που κυριολεκτικά κάνουν τον εγκέφαλο μας να μοιάζει με τον εγκέφαλο του μέλλοντος μας. Με άλλα λόγια, ο εγκέφαλος μας, δείχνει, ότι το μέλλον που θέλουμε να δημιουργήσουμε έχει ήδη συμβεί.

Αν εμπλακούμε σ’ αυτή την διαδικασία με πάθος, αρχίζουμε να βιώνουμε το μέλλον μας συναισθηματικά μόνο μέσω της σκέψης. Στην πραγματικότητα, όταν νοιώθουμε τα συναισθήματα του μέλλοντος μας-είτε αυτό είναι ευγνωμοσύνη, χαρά, ελευθερία, αφθονία, ενθουσιασμός, αγάπη κλπ- οι δημιουργικές σκέψεις στο νου μας γίνονται το βίωμα μας.

Καθώς το σώμα δέχεται τα χημικά σήματα αυτών των συναισθημάτων, το σώμα λαμβάνει ουσιαστικά το σήμα ότι το γεγονός έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Εφόσον οι τελευταίες έρευνες στην επιγενετική μας λένε ότι το περιβάλλον εκπέμπει το σήμα στο γονίδιο, και το αποτέλεσμα από μια εμπειρία στο περιβάλλον είναι ένα συναίσθημα, καθώς το συναίσθημα που  υιοθετούμε προπορεύεται του περιβάλλοντος, εκπέμπουμε το σήμα στο γονίδιο μπροστά από το περιβάλλον.

Μιας που τα γονίδια φτιάχνουν πρωτεΐνες και οι πρωτεΐνες είναι υπεύθυνες για την δομή και την λειτουργία του σώματος, αν αυτό γίνει σωστά τότε θερίζουμε τα υλικά αποτελέσματα αυτών των ενεργειών και αρχίζουμε να ενσαρκώνουμε το μέλλον μας πριν αυτό εκδηλωθεί. Κατά μια έννοια φοράμε βιολογικά το όνειρο μας.

Άσχετα με το τι προσπαθούμε να δημιουργήσουμε στη ζωή μας, είτε πρόκειται για μια σχέση, μια δουλειά, ένα σπίτι, υγεία, έναν ήρεμο νου, ή μια γαλήνια καρδιά, μπορεί να γνωρίζουμε νοητικά τι θέλουμε όταν τα σκεφτόμαστε και τα επιθυμούμε, πολλές φορές όμως να βιώνουμε την έλλειψη με τα συναισθήματα μας. Αυτό συμβαίνει επειδή ζούμε σε έναν 3D κόσμο και θέλουμε γρήγορα να ανακουφιστούμε και να εκπληρωθεί  άμεσα η έλλειψη μας. Με άλλα λόγια, αν δεν πάρουμε σύντομα αυτό που θέλουμε, και επειδή  δεν το βιώνουμε με τις αισθήσεις μας, ενισχύεται η απουσία του και το γεγονός ότι δεν το έχουμε.

Εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη μας πρόκληση ως δημιουργοί. Η έλλειψη με την οποία ζούμε κάθε μέρα όταν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό που θέλουμε δεν έχει συμβεί ακόμη, μας κάνει να νιώθουμε διαχωρισμένοι από τα όνειρα μας και να μην πιστεύουμε πια στο μέλλον μας.  Αυτό γίνεται επειδή γυρνάμε πίσω στα συναισθήματα του παρελθόντος μας- και δεν είναι δυνατόν να δούμε το μέλλον μας μέσα από το παράθυρο του παρελθόντος.

Όταν ζούμε στη έλλειψη, ενώ βρισκόμαστε στη διαδικασία δημιουργίας του μέλλοντος μας, σιγά –σιγά σταματάμε να δημιουργούμε και περιμένουμε κάτι έξω από εμάς να πάρει την έλλειψη που νοιώθουμε μέσα μας. Αλλά είναι η ίδια έλλειψη που πρώτα από όλα κρατάει τα όνειρα μας σε απόσταση αναπνοής.

Τι θα γινότανε αν ζούσες με τα συναισθήματα του μέλλοντος σου κάθε μέρα; Θα ένοιωθες ότι το μέλλον σου έχει ήδη συμβεί και έτσι, ενδεχομένως, λιγότερο διαχωρισμένος από τα όνειρα σου. Να λοιπόν ο τρόπος να πιστεύουμε σ’ ένα μέλλον που ακόμη δεν το έχουμε βιώσει με τις αισθήσεις μας, το κρατάμε όμως ζωντανό στο νου και το σώμα μας.

Dr Joe Dispenza

Μετάφραση: Κέλλυ Παλαντζίδου