ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.ΚΕΦ.4.ΟΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΓΩ. ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ.Μέρος 1ο...

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.ΚΕΦ.4. ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ. Μέρος 1ο ( Α ).

Φαίνεται πως δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου που έκανα αυτό που έκανα. Ως μαθητές των Μαθημάτων θαυμάτων, τι κάνουμε σε σχέση με τις «αμαρτωλές» ή τις «λάθος» πράξεις;

Ερώτηση: Πρόσφατα έκανα κάτι για το οποίο ντρέπομαι πολύ, όχι επειδή πείραξα κάποιον– δεν έκανα κάτι τέτοιο – αλλά επειδή νόμιζα ότι ήμουν ένα καλύτερο, πιο πνευματικό και εξελιγμένο άτομο που δεν θα έπεφτε σε αυτό το επίπεδο. Είμαι ταραγμένος και απογοητευμένος που είδα ότι δεν είναι έτσι. Επίσης νιώθω τόνους ενοχής. Φαίνεται πως δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου που έκανα αυτό που έκανα. Ως μαθητές των Μαθημάτων θαυμάτων, τι κάνουμε σε σχέση με τις «αμαρτωλές» ή τις «λάθος» πράξεις;

Απάντηση: Σαν μαθητές των Μαθημάτων Θαυμάτων, όταν αναγνωρίσουμε ότι έχουμε κάνει ή πει κάτι που δεν προήλθε από αγάπη, θα πρέπει να θυμόμαστε τις εξής δηλώσεις: «Ο κόσμος φτιάχτηκε ως επίθεση εναντίον του Θεού. Συμβολίζει τον φόβο….οι φοβισμένοι άνθρωποι μπορούν να γίνουν εμπαθείς» (Άσκηση:. 3.2:1,2; Κεφάλαιο:.3.I.4:2.) Με άλλα λόγια, αυτός ο κόσμος συμβολίζει τον φόβο για την Αγάπη του Θεού, και οποιοσδήποτε πιστεύει ότι βρίσκεται εδώ πρέπει να φοβάται την αγάπη άρα πρέπει να είναι και εμπαθής.  Εξαιτίας αυτής της δυναμικής, θα μπορούσαμε να πούμε με ασφάλεια ότι, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, δεν έρχονται εδώ πνευματικοί ή εξελιγμένοι άνθρωποι. Αν ήμασταν πολύ πνευματικοί και εξελιγμένοι, δεν θα είχαμε ανάγκη αυτού του ονείρου και θα παραμέναμε αφυπνισμένοι στον Ουρανό.

Όταν νιώθουμε ντροπή για κάτι που έχουμε κάνει και ενοχλούμαστε που δεν είμαστε πιο πνευματικοί, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι αναλύουμε την κατάσταση με τον ίδιο εσωτερικό δάσκαλο που μας οδήγησε στην λάθος πράξη εξ αρχής: το εγώ. Το εγώ θέλει μόνο να συντηρήσει την βεβαιότητά μας ότι είμαστε άτομα που υπάρχουν σε έναν πολύ πραγματικό κόσμο. Δεν το ενδιαφέρει αν νομίζουμε ότι είμαστε πνευματικοί ή αμαρτωλοί, όσο νομίζουμε ότι υπάρχει ένα διαχωρισμένο, αυτόνομο «εγώ» για να αναλύσουμε.

Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από αυτό το ανέλπιδο και κυκλικό σύστημα σκέψης είναι να αλλάξουμε εσωτερικό δάσκαλο – αφήνοντας το χέρι του εγώ και ζητώντας από το Άγιο Πνεύμα να μας βοηθήσει να κοιτάξουμε τις προβληματικές μας πράξεις μέσα από τα στοργικά και χωρίς κρίση μάτια Του. Αυτό πάντα θα μας βοηθήσει να δούμε ότι δεν είμαστε ούτε αμαρτωλοί ούτε πνευματικοί ∙ είμαστε απλά φοβισμένοι και γι αυτό κάνουμε λάθη που στην πραγματικότητα είναι καλέσματα για την  αγάπη που νομίζουμε ότι δεν έχουμε μέσα μας. Μέσα από αυτή την διαδικασία, σταδιακά ερχόμαστε στην συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε αυτοί που νομίζουμε ότι είμαστε. Δεν υπάρχω ως «εγώ» στο οποίο να βάλω ταμπέλα πνευματικού ή ενόχου. Υπάρχει, όμως, μια ψευδαίσθηση ενός ατόμου που πάντα αντανακλά την επιλογή του νου ανάμεσα στην ενοχή του εγώ, ή την Αγάπη και την συγχώρεση του Αγίου Πνεύματος.

Το να γαντζωνόμαστε στην ενοχή για κάτι που κάναμε λάθος, είτε αυτό έγινε πριν πέντε λεπτά είτε πριν πενήντα χρόνια, είναι στην πραγματικότητα ο άτεγκτος τρόπος του εγώ να στερεώσει την ενοχή μας στην θέση μια για πάντα. Αυτό γίνεται, προφανώς, επειδή ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε το παρελθόν. Επομένως, στηρίζουμε την ικανότητα μας να έχουμε γαλήνη πάνω σε κάτι που είναι αδύνατον να γίνει. Ευτυχώς, τα Μαθήματα μας διδάσκουν ότι μπορούμε να καταργήσουμε την  αιτία του σφάλματος αφήνοντας την ενοχή να φύγει – απλά αλλάζοντας εσωτερικούς δασκάλους.

Μόλις μάθουμε να το κάνουμε αυτό κάθε φορά που αρχίζουμε να νιώθουμε ντροπή για τον εαυτό μας, η αντίδραση μας για τα λάθη μας θα αρχίσει να είναι κάπως έτσι, «Λοιπόν, και πάλι φοβήθηκα – σιγά το νέο» Εκείνη την στιγμή, θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε την θεραπευμένη οπτική του Ιησού για την ζωή μας και το πώς μπορεί να μας λέει, «Όλο το παρελθόν (μας) έχει φύγει εκτός από την ομορφιά του, και τίποτα δεν έχει μείνει παρά μια ευλογία»  (Κεφάλαιο: 5.IV.8:2)

http://facimoutreach.org/qa/questions/questions203.htm#Q998

Μετάφραση: Xριστίνα Τσιντέα

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.ΒΙΒΛΙΟ ΕΡΓΑΣΙΩΝ.ΜΑΘΗΜΑ 11

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΑΘΗΜΑ 131

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ. ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ-ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΦΟΒΟΥ

Δεν μπορείς να φτάσεις την αλήθεια αν πρώτα δεν κοιτάξεις το σφάλμα.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.ΒΙΒΛΙΟ ΕΡΓΑΣΙΩΝ.ΜΑΘΗΜΑ 10.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.ΒΙΒΛΙΟ ΕΡΓΑΣΙΩΝ.ΜΑΘΗΜΑ 9

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.ΚΕΦ.4.ΕΝΟΤΗΤΑ VII.ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΩ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ;

Ερώτηση: Στην δουλειά μου, ο βαθμός επιμονής στην λεπτομέρεια και την ακρίβεια κάνουν την διαφορά ανάμεσα στην ερασιτεχνική και την επαγγελματική δουλειά. Όμως, πολλοί μαθητές των Μαθημάτων που έχουν πει ότι η δουλειά μου δεν είναι σημαντική για το μεγάλο σχέδιο των πραγμάτων, γι αυτό θα πρέπει απλά να «την απελευθερώσω» και να μην δίνω σημασία όσον αφορά την ποιότητα του τελικού προϊόντος. Είμαι μπερδεμένος. Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να καταλάβω τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνω;

Απάντηση: Αυτό που δεν καταλαβαίνεις είναι ότι κάποιοι μαθητές των Μαθημάτων πάσχουν από αυτό που λέγεται «σύγχυση επιπέδων». Αυτό το κοινό σφάλμα συγχέει τις μεταφυσικές διδασκαλίες των Μαθημάτων (Επίπεδο 1) με το μέρος των Μαθημάτων που ασχολείται με το όνειρο της ψευδαίσθησης (Επίπεδο  2).  Στην ερώτηση σου, το επίπεδο 1 αντιπροσωπεύεται από το «μεγάλο σχέδιο των πραγμάτων» δηλαδή, «Τίποτα μην πραγματικό δεν υπάρχει» (T-in.2:3), και το Επίπεδο 2 αντιπροσωπεύεται από σένα και το επάγγελμα σου, δηλαδή, ένα σώμα που ζει σε έναν κόσμο που ελέγχεται από κάποια στάνταρντ του τι είναι καλό και κακό. Όσο πιστεύεις ότι είσαι σε αυτό τον κόσμο, είναι σημαντικό να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς σε όποιους ρόλους έχεις επιλέξει. Οι συγκεκριμένοι ρόλοι σου είναι αυτοί που αποτελούν την τάξη μάθησης που μπορεί να χρησιμοποιήσει το Άγιο Πνεύμα για να σου διδάξει την συγχώρεση. Χωρίς τα συγκεκριμένα, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να φτάσουμε Αυτόν που είναι πέρα από αυτόν τον κόσμο ολοκληρωτικά. Παρόλα αυτά, είναι ενθαρρυντικό να ξέρουμε ότι, στο τέλος, η δουλειά δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι με ποιον την κάνεις. Και μπορείς να καταλάβεις με ποιον έχεις δουλέψει από το αν είσαι γαλήνιος ή ανήσυχος

ΚΕΝΝΕΤΗ WAPNICK

Μετάφραση: Χριστίνα Τσιντέα

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.ΚΕΦ.4.Οι Ανταμοιβές του Θεού. Μέρος 2ο

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.ΚΕΦ.4.ΕΝΟΤΗΤΑ VI.Οι Ανταμοιβές του Θεού.Μέρος 1ο

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.ΚΕΦ.4.ΕΝΟΤΗΤΑ V. H Ψευδαίσθηση Σώμα του Εγώ

Τι σημαίνει το να δίνεις αγάπη;

Ερώτηση: Τι σημαίνει το να δίνεις αγάπη;

Απάντηση: Για να απαντήσουμε στην ερώτηση σου πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι η αγάπη για την οποία μιλάμε στον κόσμο είναι αυτή που τα Μαθήματα Θαυμάτων ονομάζουν «ιδιαίτερη αγάπη». Αυτή η «αγάπη» είναι το «φθηνό υποκατάστατο» (Κεφάλαιο 16.IV.8:4)  του εγώ στην θέση της Αγάπης του Θεού, που την αρνηθήκαμε όταν ο νους επέλεξε τον διαχωρισμό. Αντίθετα με την Αγάπη του Πατέρα, περιορίζεται σε συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλάζει, και είναι γεμάτη προσδοκίες που βασίζονται σε αμοιβαίες δοσοληψίες που προορίζονται να ικανοποιήσουν ατομικές ανάγκες. Η ιδιαίτερη αγάπη είναι το κρίσιμο συστατικό των «ιδιαίτερων σχέσεων (οι οποίες) είναι η αποκήρυξη της Αγάπης του Θεού, και η προσπάθεια να εξασφαλίσουν στον εαυτό την ιδιαιτερότητα που Εκείνος του αρνήθηκε» (Κεφάλαιο 16.IV.4:2). Η σαφήνεια για την φύση της ιδιαίτερης αγάπης είναι σημαντική γιατί μας είναι τόσο οικεία, και συγχέεται εύκολα με την αγάπη για την αγάπη που μιλά ο Ιησούς στα Μαθήματα. Αυτή η εγωική εκδοχή της αγάπης είναι τόσο διαφορετική από την Αγάπη του Θεού όσο η αλήθεια είναι διαφορετική από την ψευδαίσθηση. Επιλέγοντας να είμαστε διαχωρισμένου και ιδιαίτεροι έχουμε ξεχάσει την Αγάπη. Αυτή είναι η θλιβερή και οδυνηρή κατάσταση των διαχωρισμένων.

Όμως, η ελπίδα μας, μαζί με την  πιο άμεση απάντηση στην ερώτησή σου, μπορεί να βρεθεί στα ενθαρρυντικά λόγια του Ιησού στο κείμενο: «Η αγάπη δεν είναι ιδιαίτερη. Αν ξεχωρίσεις μέρος της Υιότητας για την αγάπη σου, επιβάλλεις την ενοχή σε όλες σου τις σχέσεις και τις κάνεις μη πραγματικές. Μπορεί να αγαπάς μόνο όπως αγαπά ο Θεός. Μην επιζητάς να αγαπάς διαφορετικά από Εκείνον, γιατί δεν υπάρχει αγάπη ξέχωρα από την δική Του. Μέχρι να αναγνωρίσεις ότι αυτή είναι η αλήθεια, δεν θα έχεις ιδέα για το πώς είναι η αγάπη» (Κεφάλαιο.13.X.11:2,3,4,5,6).

Αυτό το εδάφιο μπορεί στην αρχή να μην φαίνεται ενθαρρυντικό, αλλά μας λέει πολλά σημαντικά πράγματα: ότι η ιδιαίτερη αγάπη δεν είναι αγάπη, ότι δεν ξέρουμε τι είναι η αγάπη, και ότι είναι δυνατόν να αγαπούμε «όπως αγαπά ο Θεός.» Εδώ επίσης βρίσκουμε τις οδηγίες που χρειαζόμαστε για να μετακινηθούμε από την ιδιαίτερη αγάπη προς την Αγάπη του Θεού: πρέπει να δεχτούμε ότι δεν ξέρουμε τι είναι η αγάπη, και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει άλλη αγάπη από του Θεού. Αυτές οι αλήθειες φαίνονται αρκετά απλές. Όμως, είμαστε σταθερά πεπεισμένοι ότι πράγματι γνωρίζουμε τι είναι η αγάπη, και είμαστε βαθιά προσκολλημένοι με το υποκατάστατο του εγώ για την αγάπη. Αυτές είναι πολύ αποτελεσματικές άμυνες της απόφασης μας να ταυτιστούμε με το σώμα. Και στον βαθμό που ταυτιζόμαστε με το σώμα μας, απομακρυνόμαστε από την Αγάπη, επομένως την αρνούμαστε στον εαυτό μας και στους άλλους. Τα σώματα δεν αγαπούν ∙ μάλιστα, δεν κάνουν τίποτα: «(Το σώμα) δεν κάνει τίποτα…δεν είναι τίποτα».  (Κεφάλαιο 19.IV.C.5:3,5). Αν επιθυμούμε, λοιπόν, την Αγάπη, η φροντίδα μας πρέπει να επικεντρωθεί στην διαδικασία της κατάργησης της πίστης μας στην εγωική/σωματική ταυτότητα. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της συγχώρεσης, που μπορούμε να πούμε ότι είναι ο τρόπος που αγαπούμε μέσα στο όνειρο. Τα Μαθήματα δεν ζητούν να δώσουμε αγάπη, γιατί το να κάνεις κάτι τέτοιο υπονοεί ότι κάποιος που το έχει το δίνει σε κάποιον που δεν το έχει. Όμως, τα Μαθήματα μας διδάσκουν ότι η διαδικασία της συγχώρεσης οδηγεί στην αφαίρεση των «εμποδίων προς την επίγνωση της παρουσίας της αγάπης» "(κείμενο, Εισαγωγή 1:7), και μετά: «Η αγάπη επεκτείνεται προς τα έξω απλά επειδή δεν μπορεί να περιοριστεί» (Κεφάλαιο.7.I.3:4).

Με άλλα λόγια, όταν αφαιρεθούν τα εμπόδια της ενοχής και του φόβου, η αντανάκλαση της Αγάπης του Θεού που παραμένει μέσα στο νου μας είναι ελεύθερη να επεκταθεί χωρίς καμιά προσπάθεια από μέρους μας. Η μόνη ενεργή συμμετοχή που χρειάζεται είναι να εφαρμόζουμε σταθερά την συγχώρεση στις σχέσεις μας. Αυτό είναι που μεταμορφώνει την ιδιαίτερη αγάπη μιας ιδιαίτερης σχέσης σε άγια σχέση, και μας φέρνει πιο κοντά στην παρουσία της Αγάπης μέσα στο νου μας. Με αυτή την διαδικασία, ο σκοπός που δίνει ο νους σε μια σχέση αλλάζει από τον στόχο του εγώ να κάνει τον διαχωρισμό/σώμα πραγματικό στο στόχο του Αγίου Πνεύματος να θεραπεύσει το νου μας από την σκέψη του διαχωρισμού.

Η εκδοχή των Μαθημάτων Θαυμάτων σε ένα γνωστό βιβλικό εδάφιο θα ήταν «μεγαλύτερη αγάπη από αυτή κανένας δεν έχει, από το να συγχωρήσει τον αδελφό του γι αυτό που δεν έκανε» (Δες:Κεφάλαιο.17.III.1). Αυτό αντανακλά μια από τις πιο σημαντικές διδασκαλίες των Μαθημάτων, δηλαδή, κανείς έξω από εμάς δεν είναι υπεύθυνος για την επιλογή που κάναμε να διαχωριστούμε, ή για την δυστυχία που βιώνουμε σαν αποτέλεσμα. Το να μάθουμε αυτό επαναφέρει την δύναμη του νου μας στην επίγνωση μας, έτσι θα είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε την επιλογή της πραγματικής αγάπης: «Πέρα από την φτωχή έλξη της σχέσης ιδιαίτερης αγάπης, και πάντα κρυμμένη από αυτή, είναι η ισχυρή έλξη του Πατέρα προς τον Υιό Του. Δεν υπάρχει άλλη αγάπη που να μπορεί να σε ικανοποιήσει, γιατί δεν υπάρχει άλλη αγάπη. Αυτή είναι η μόνη αγάπη που δίνεται ολοκληρωτικά και επιστρέφεται ολοκληρωτικά»  (Κεφάλαιο.15.VII.1:1,2,3).

http://facimoutreach.org/qa/questions/questions132.htm#Q712

Μετάφραση: Χριστίνα Τσιντέα

Πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το άγχος από την οπτική των Μαθημάτων Θαυμάτων;

Ερώτηση: Πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το άγχος από την οπτική των Μαθημάτων Θαυμάτων; Αν έχεις χρησιμοποιήσει τεχνικές γνωστικής συμπεριφοριστικής προσέγγισης για να αντιμετωπίσεις τα συναισθήματα άγχους, και έχεις δει το άγχος σου και από ψυχοθεραπευτική σκοπιά, και το προσεγγίζεις και σαν μαθητής των Μαθημάτων με τις αρχές των Μαθημάτων αλλά εξακολουθείς να αγχώνεσαι με μια συγκεκριμένη κατάσταση, τι κάνεις λάθος;

Απάντηση: Δεν λες πόσο εξειδικευμένα έχεις προσεγγίσει το άγχος σου χρησιμοποιώντας τις αρχές των Μαθημάτων. Αλλά το γεγονός ότι συνεχίζεις να νιώθεις άγχος δεν σημαίνει ότι κάνεις κάτι λάθος εκτός από το ότι συνεχίζεις να ταυτίζεσαι με το εγωικό σύστημα σκέψης σου. Το να συντηρείς μια ψευδή διαχωρισμένη ταυτότητα παράγει πολύ άγχος έτσι όπως το έχουμε κανονίσει στο νου μας.

Τα Μαθήματα αναφέρονται στην πηγή της ανησυχίας σε πολλά εδάφια:

«Όταν είσαι ανήσυχος, συνειδητοποίησε ότι η ανησυχία προέρχεται από την ιδιοτροπία του εγώ» (Κεφάλαιο 4.IV.4:1). «Η ευρηματικότητα του εγώ για να διατηρήσει τον εαυτό του είναι τεράστια, αλλά προέρχεται από την ίδια δύναμη του νου που το εγώ αρνείται. Αυτό σημαίνει ότι το εγώ επιτίθεται σε αυτό που το διατηρεί, πράγμα το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα μεγάλη ανησυχία» (Κεφάλαιο 7.VI.3:1,2). «Αν….διαστρεβλώνεις την πραγματικότητα θα βιώνεις ανησυχία, στενοχώρια και τελικά πανικό, γιατί προσπαθείς να κάνεις τον εαυτό σου μη πραγματικό» (Κεφάλαιο .9.I.14:4). 

Με το να εδραιώνουμε ένα ψεύτικο εγωικό εαυτό, πιστεύουμε ότι θέσαμε τον εαυτό μας σε αντιπαλότητα με τον Θεό, τον Οποίο αντιλαμβανόμαστε σαν κάποια ανυπέρβλητη δύναμη που στο τέλος θα μας αρπάξει πίσω αυτό που κλέψαμε από Αυτόν – την διαχωρισμένη, ατομική μας ύπαρξη. Έτσι το να προσπαθείς να διατηρήσεις αυτή την ταυτότητα πρέπει να προκαλεί έντονη ανησυχία.

Επίσης δεν λες ποια είναι η συγκεκριμένη κατάσταση που σου προκαλεί ανησυχία, αλλά πρέπει να είναι κάποιο σύμβολο στο νου σου για τον διαχωρισμό, που σημαίνει ότι είναι μια κατάσταση στην οποία αντιλαμβάνεσαι τα συμφέροντα σου διαχωρισμένα, άρα σε ανταγωνισμό με τους άλλους. Δεν έχει σημασία ποιον αντιλαμβάνεσαι ότι έχει δίκιο ή είναι δικαιολογημένος στην κατάσταση, το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζεις τα κοινά σας συμφέροντα σε βαθύτερο επίπεδο με κάθε άλλον στην κατάσταση είναι η πηγή του άγχους. Γιατί είναι μια υπενθύμιση της αρχικής σου επίθεσης εναντίον του Θεού, όταν αντιλήφθηκες τα συμφέροντα σου ως διαχωρισμένα από τα δικά Του.

Το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσεις το άγχος σου είναι να αναγνωρίσεις ότι έχεις εκτοπίσει αυτή την υπαρξιακή ανησυχία σε μια εξωτερική κατάσταση έτσι ώστε να μην θυμάσαι την πηγή της στο νου, όπου εκεί θα μπορούσες να κάνεις κάτι γι αυτήν. Ο Ιησούς τονίζει το πώς εξαπατούμε τον εαυτό μας: «Ακόμα κι αν αναγνωρίζει πλήρως την ανησυχία δεν αντιλαμβάνεται την πηγή της ως  δική του ταύτιση με το εγώ, και πάντα προσπαθεί να την διαχειριστεί κάνοντας κάποιου είδους παρανοϊκό «διακανονισμό» στον κόσμο. Πάντα αντιλαμβάνεται αυτό τον κόσμο ως έξω από τον εαυτό του, γιατί αυτό είναι κρίσιμο για την προσαρμογή του. Δεν συνειδητοποιεί ότι αυτός φτιάχνει αυτό τον κόσμο, γιατί δεν υπάρχει κόσμος έξω από αυτόν» (Κεφάλαιο.12.III.6:5,6,7).

Μόλις επαναφέρουμε την εστίαση μας από το εξωτερικό στο εσωτερικό, εκεί όπου ο Ιησούς ή το Άγιο Πνεύμα μας περιμένουν, μπορούμε να ζητήσουμε την βοήθεια Τους να δούμε την αληθινή πηγή της ανησυχίας – την πίστη στον διαχωρισμό – διαφορετικά. Με το να ενωθούμε μαζί Τους και ζητώντας την βοήθεια Τους, έχουμε μετακινηθεί πέρα από τα ξεχωριστά συμφέροντα. Γιατί τώρα είμαστε ενωμένοι με την αγάπη τους, που μας θυμίζει ότι η Αγάπη του Θεού που νομίζαμε ότι είχαμε επιτεθεί και καταστρέψει παραμένει αμετάβλητη και προσιτή στο νου μας.

Kenneth Wapnick

Μετάφραση: Χριστίνα Τσιντέα