Φαίνεται πως δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου που έκανα αυτό που έκανα. Ως μαθητές των Μαθημάτων θαυμάτων, τι κάνουμε σε σχέση με τις «αμαρτωλές» ή τις «λάθος» πράξεις;

Ερώτηση: Πρόσφατα έκανα κάτι για το οποίο ντρέπομαι πολύ, όχι επειδή πείραξα κάποιον– δεν έκανα κάτι τέτοιο – αλλά επειδή νόμιζα ότι ήμουν ένα καλύτερο, πιο πνευματικό και εξελιγμένο άτομο που δεν θα έπεφτε σε αυτό το επίπεδο. Είμαι ταραγμένος και απογοητευμένος που είδα ότι δεν είναι έτσι. Επίσης νιώθω τόνους ενοχής. Φαίνεται πως δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου που έκανα αυτό που έκανα. Ως μαθητές των Μαθημάτων θαυμάτων, τι κάνουμε σε σχέση με τις «αμαρτωλές» ή τις «λάθος» πράξεις;

Απάντηση: Σαν μαθητές των Μαθημάτων Θαυμάτων, όταν αναγνωρίσουμε ότι έχουμε κάνει ή πει κάτι που δεν προήλθε από αγάπη, θα πρέπει να θυμόμαστε τις εξής δηλώσεις: «Ο κόσμος φτιάχτηκε ως επίθεση εναντίον του Θεού. Συμβολίζει τον φόβο….οι φοβισμένοι άνθρωποι μπορούν να γίνουν εμπαθείς» (Άσκηση:. 3.2:1,2; Κεφάλαιο:.3.I.4:2.) Με άλλα λόγια, αυτός ο κόσμος συμβολίζει τον φόβο για την Αγάπη του Θεού, και οποιοσδήποτε πιστεύει ότι βρίσκεται εδώ πρέπει να φοβάται την αγάπη άρα πρέπει να είναι και εμπαθής.  Εξαιτίας αυτής της δυναμικής, θα μπορούσαμε να πούμε με ασφάλεια ότι, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, δεν έρχονται εδώ πνευματικοί ή εξελιγμένοι άνθρωποι. Αν ήμασταν πολύ πνευματικοί και εξελιγμένοι, δεν θα είχαμε ανάγκη αυτού του ονείρου και θα παραμέναμε αφυπνισμένοι στον Ουρανό.

Όταν νιώθουμε ντροπή για κάτι που έχουμε κάνει και ενοχλούμαστε που δεν είμαστε πιο πνευματικοί, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι αναλύουμε την κατάσταση με τον ίδιο εσωτερικό δάσκαλο που μας οδήγησε στην λάθος πράξη εξ αρχής: το εγώ. Το εγώ θέλει μόνο να συντηρήσει την βεβαιότητά μας ότι είμαστε άτομα που υπάρχουν σε έναν πολύ πραγματικό κόσμο. Δεν το ενδιαφέρει αν νομίζουμε ότι είμαστε πνευματικοί ή αμαρτωλοί, όσο νομίζουμε ότι υπάρχει ένα διαχωρισμένο, αυτόνομο «εγώ» για να αναλύσουμε.

Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από αυτό το ανέλπιδο και κυκλικό σύστημα σκέψης είναι να αλλάξουμε εσωτερικό δάσκαλο – αφήνοντας το χέρι του εγώ και ζητώντας από το Άγιο Πνεύμα να μας βοηθήσει να κοιτάξουμε τις προβληματικές μας πράξεις μέσα από τα στοργικά και χωρίς κρίση μάτια Του. Αυτό πάντα θα μας βοηθήσει να δούμε ότι δεν είμαστε ούτε αμαρτωλοί ούτε πνευματικοί ∙ είμαστε απλά φοβισμένοι και γι αυτό κάνουμε λάθη που στην πραγματικότητα είναι καλέσματα για την  αγάπη που νομίζουμε ότι δεν έχουμε μέσα μας. Μέσα από αυτή την διαδικασία, σταδιακά ερχόμαστε στην συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε αυτοί που νομίζουμε ότι είμαστε. Δεν υπάρχω ως «εγώ» στο οποίο να βάλω ταμπέλα πνευματικού ή ενόχου. Υπάρχει, όμως, μια ψευδαίσθηση ενός ατόμου που πάντα αντανακλά την επιλογή του νου ανάμεσα στην ενοχή του εγώ, ή την Αγάπη και την συγχώρεση του Αγίου Πνεύματος.

Το να γαντζωνόμαστε στην ενοχή για κάτι που κάναμε λάθος, είτε αυτό έγινε πριν πέντε λεπτά είτε πριν πενήντα χρόνια, είναι στην πραγματικότητα ο άτεγκτος τρόπος του εγώ να στερεώσει την ενοχή μας στην θέση μια για πάντα. Αυτό γίνεται, προφανώς, επειδή ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε το παρελθόν. Επομένως, στηρίζουμε την ικανότητα μας να έχουμε γαλήνη πάνω σε κάτι που είναι αδύνατον να γίνει. Ευτυχώς, τα Μαθήματα μας διδάσκουν ότι μπορούμε να καταργήσουμε την  αιτία του σφάλματος αφήνοντας την ενοχή να φύγει – απλά αλλάζοντας εσωτερικούς δασκάλους.

Μόλις μάθουμε να το κάνουμε αυτό κάθε φορά που αρχίζουμε να νιώθουμε ντροπή για τον εαυτό μας, η αντίδραση μας για τα λάθη μας θα αρχίσει να είναι κάπως έτσι, «Λοιπόν, και πάλι φοβήθηκα – σιγά το νέο» Εκείνη την στιγμή, θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε την θεραπευμένη οπτική του Ιησού για την ζωή μας και το πώς μπορεί να μας λέει, «Όλο το παρελθόν (μας) έχει φύγει εκτός από την ομορφιά του, και τίποτα δεν έχει μείνει παρά μια ευλογία»  (Κεφάλαιο: 5.IV.8:2)

http://facimoutreach.org/qa/questions/questions203.htm#Q998

Μετάφραση: Xριστίνα Τσιντέα