Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

Η Προσευχή Αλλάζει τα Πάντα Μέρος ΙΙ




Η Προσευχή Αλλάζει τα Πάντα Μέρος ΙΙ

Στο πρώτο μέρος ανέφερα πως ενώ πολλοί άνθρωποι κατέχουν την πρόθεση της προσευχής τους, πολλοί άλλοι δεν έχουν τα αντίστοιχα συναισθήματα. Τα ανυψωμένα, ανώτερα συναισθήματα που νοιώθεις όταν σκέφτεσαι την καρποφορία της  προσευχής σου, είναι απολύτως απαραίτητα για την υλοποίηση της.
Κατά κάποιο τρόπο, η προσευχή με την παραδοσιακή της έννοια, είναι μια αίτηση και αυτό είναι το πρόβλημα.  Αν ζητάς κάτι σημαίνει ότι νοιώθεις έλλειψη επειδή το επιθυμείς – και το να το θέλεις σημαίνει ότι δεν το έχεις.  Αν  όμως σηκώνεσαι από την προσευχή σου σαν να έχει ήδη απαντηθεί, δεν βρίσκεσαι πια σε έλλειψη, επειδή νοιώθεις τα συναισθήματα του μέλλοντος σου στην παρούσα στιγμή.

Επομένως, όσο πιο πολύ βιώνεις αυτά τα ανώτερα συναισθήματα, όπως ευγνωμοσύνη, καλοσύνη, χαρά, έμπνευση, ολότητα κλπ τόσο λιγότερο θα νοιώθεις σαν τον καθημερινό, και γνωστό σε σένα  εαυτό.  Είναι πολύ πιθανόν όταν ζεις με τα ανώτερα συναισθήματα, σε αντίθεση με το οικείο και καθημερινό, να ζεις μέσα στο άγνωστο.

Αν μπορείς να μένεις σ’ αυτά συναισθήματα ανεξάρτητα από τις συνήθειες σου και τους συναισθηματικούς εθισμούς του σώματος σου, θα νοιώθεις ότι η προσευχή σου έχει ήδη απαντηθεί.  Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι  να τα διατηρείς άσχετα από τις συνθήκες στη ζωή σου- τις συνθήκες που απαρτίζονται από συγκεκριμένους ανθρώπους, πράγματα, και αντικείμενα σε συγκριμένες περιόδους και μέρη. Επίσης σημαίνει ότι χρειάζεται να μένεις παρών σ’ αυτήν την καινούρια κατάσταση ύπαρξης χωρίς να προσδοκάς ένα μέλλον που ασυνείδητα βασίζεται σε μνήμες από το παρελθόν σου. Όταν πλέον αυτά τα συναισθήματα αυτορυθμίζονται τότε δεν προσπαθούμε να προβλέψουμε τον χρόνο ή το που θα απαντηθούν οι προσευχές μας επειδή νοιώθουμε σαν να έχουν ήδη απαντηθεί. Χρειάζεται να νοιώθεις το συναίσθημα πριν από την εμφάνιση της εμπειρίας.

Όταν το κάνεις αυτό, παραδίδεις σε κάποιο βαθμό το πότε, το που και το πως θα απαντηθούν οι προσευχές σου, και μιας δεν προσπαθείς πια να προβλέψεις ή να εξαναγκάσεις λύσεις και εκβάσεις, αυτό σημαίνει ότι είσαι σε κατάσταση εμπιστοσύνης.
Πως λοιπόν διατηρείς μια υγιή ισορροπία ανάμεσα στην προσευχή, την πρόθεση, την παράδοση και την εμπιστοσύνη; Σκέψου την πρόθεση σου σαν ένα σήμα ή εκπομπή που εκπέμπεται προς τα έξω, και σκέψου το σχετικό ανώτερο συναίσθημα σαν την ενέργεια που ελκύει το συμβάν πίσω σε σένα. Επομένως, κάποια στιγμή χρειάζεται να ελευθερώσεις και να παραδώσεις το πως θα εκδηλωθεί η έκβαση- διαφορετικά, αν μπορείς να την προβλέψεις, είναι κάτι το γνωστό. Αντιθέτως, αν δεν μπορείς να το προβλέψεις, τότε είσαι στο άγνωστο.
Η πρόθεση σου μοιάζει με τις  πετρούλες που πετάς σε μια λίμνη. Ο κυματισμός που δημιουργείται είναι το σήμα. Το θέμα όμως είναι ότι ποτέ δεν ξέρουμε πόσο μεγάλη είναι η λίμνη- αυτό είναι το άγνωστο- και έτσι μερικές φορές χρειάζεται περισσότερο χρόνο από άλλες για να φτάσει το σήμα πίσω στην ακτή και σε μας. Όμως επειδή γνωρίζουμε ότι το κύμα είναι ο νόμος του σύμπαντος για την μεταφορά ενέργειας, ξέρουμε ότι κάποια στιγμή το σήμα θα μας βρει, εφόσον η δόνηση μας ταυτίζεται με την ενέργεια του συναισθήματος από το οποίο δημιουργήσαμε την προσευχή μας. 
Το δεύτερο μέρος της παράδοσης είναι εκείνη η υπερβατική στιγμή που αφηνόμαστε και κάνουμε στην άκρη. Πολλοί άνθρωποι παραδίδονται όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι( αυτό είναι το «γνωστό») αλλά τη στιγμή που θα το κάνουν εισέρχονται στο άγνωστο. Όταν βγάζεις τον εαυτό σου από την μέση σημαίνει ότι ξεπερνάς τον εαυτό σου και αυτό είναι μια πράξη εμπιστοσύνης. Εμπιστοσύνη σ΄αυτό το επίπεδο σημαίνει να λες «δεν ξέρω πως θα συμβεί, έχω κάνει τα πάντα και απλά τ’ αφήνω». Αυτό το άφημα κάνει χώρο για να συμβεί κάτι ανώτερο.
Πολλοί άνθρωποι αν και μπορεί να προσεύχονται ξανά και ξανά, αρκετές φορές μέσα στη μέρα, έχουν την πεποίθηση ότι χρειάζεται αυτοί να είναι οι υποκινητές, οι παράγοντες που θα συντελέσουν στην καρποφορία των προσευχών τους.  Αυτό φέρνει συχνά τους ανθρώπους στο τέλος της συναισθηματικής τους πίστης και τότε- αν επιμείνουν, υπερβούν αυτό τον περιορισμό και αφεθούν-  συμβαίνει το θαύμα ή η απάντηση στις προσευχές τους. Φυσικά κατά καιρούς απαιτείται δράση αλλά όταν τελικά παραδοθούμε και αφεθούμε, επιτρέπουμε σε κάτι ανώτερο να αναλάβει τα ηνία. Αυτό σημαίνει επιδεξιότητα και εδώ είναι που συμβαίνει η μαγεία.
Όταν τελικά μπορούμε να παραδοθούμε, αυτό δίνει την δυνατότητα σε μια ανώτερη έκβαση- μεταμφιεσμένη σαν συγχρονικότητα, ευκαιρία ή σύμπτωση- να εμφανιστεί στη ζωή μας.  Συχνά αυτό το συμβάν ή γεγονός ή απάντηση στην προσευχή μας είναι κάτι πολύ ανώτερο από αυτό που είχαμε φανταστεί ή ίσως κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να έχουμε φανταστεί με τον περιορισμένο ανθρώπινο νου μας. Όταν σταματήσεις να προσπαθείς να  καταλάβεις και να απαντήσεις ο ίδιος στις προσευχές σου, τότε δεν σε νοιάζει αν και πότε θα πραγματοποιηθεί η απάντηση στην προσευχή σου- επειδή ξέρεις ότι τελικά θα πραγματοποιηθεί. Νομίζω ότι εδώ βρίσκεται και το υγιές σημείο της δημιουργικής διαδικασίας επειδή είναι η απόλυτη κατάσταση της παράδοσης.
Να παραδίδεσαι σημαίνει ότι αφήνεσαι σε τέτοιο βαθμό που δεν περιμένεις πια να απαντηθεί η προσευχή σου. Όταν την ελευθερώνεις δεν έχεις πια τον έλεγχο.

Έτσι σκέψου το εξής: Πως θα ζούσες αν ήξερες ότι οι προσευχές σου έχουν ήδη απαντηθεί; Επειδή με αυτόν τον τρόπο οι προσευχές σου πρόκειται να απαντηθούν.  Αυτή είναι η στιγμή που η ζωή σου γίνεται η προσευχή σου- και η στιγμή που η προσευχή σου γίνεται η ζωή σου.

Dr Joe Dispenza
Μετάφραση: Κέλλυ Παλαντζίδου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου