Η Προσευχή Αλλάζει τα Πάντα.

Η Προσευχή Αλλάζει τα Πάντα.

Οι άνθρωποι συχνά με ρωτάνε γιατί δεν απαντώνται οι προσευχές τους. Για να απαντήσουμε χρειάζεται πρώτα να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, τι είναι η προσευχή.

Η προσευχή είναι μια σκέψη με την ιδιότητα της κατευθυνόμενης πρόθεσης. Υποστηρίζει στο νου μας μια συγκεκριμένη έκβαση, με στόχο τη σύνδεση με μια μεγαλύτερη δύναμη για βοήθεια. Και επειδή η προσευχή και η πίστη πάνε χέρι-χέρι, χρειάζεται να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, τι είναι η πίστη;

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πίστη είναι να πιστεύουμε στη σκέψη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- περισσότερο από τις τωρινές συνθήκες στην παρούσα – προσωπική μας πραγματικότητα ή σε οποιεσδήποτε προκλήσεις στο εξωτερικό μας περιβάλλον. Σ’ αυτό το σημείο χρειάζεται να αναφέρουμε την διασταύρωση της πίστης με την προσευχή. Όταν χρησιμοποιούνται από κοινού για να παράγουν μια συγκεκριμένη έκβαση, και  σηκωνόμαστε από την προσευχή μας σαν να έχει συμβεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, τότε βρισκόμαστε στη σωστή κατάσταση νου και σώματος- με άλλα λόγια βρισκόμαστε σε μια καινούρια κατάσταση ύπαρξης(υπόσταση). Ας σταθούμε για λίγο να δούμε τη διαδικασία της προσευχής.

Ας πούμε ότι παρατηρούμε κάποιες καταστάσεις στη ζωή μας ή στη ζωή κάποιου άλλου που είναι δεν είναι επιθυμητές. Όταν βλέπουμε να ξεδιπλώνεται ένα οικείο, γνωστό σενάριο, τότε προβλέπουμε και την  έκβαση. Αρχίζουμε με το νου μας να πλέκουμε το χειρότερο σενάριο και καθώς το κάνουμε αυτό, νοιώθουμε τα αρνητικά συναισθήματα (συναισθήματα βασισμένα στις ορμόνες του στρες) πριν να συμβεί το πραγματικό γεγονός. Τώρα προσμένουμε ένα μέλλον βασισμένο σε μια εμπειρία από το παρελθόν, αλλά δεν είναι η πιθανή έκβαση αυτή που μας ταράζει. Είναι τα συναισθήματα που ακολουθούν, που μας  επηρεάζουν περισσότερο, του φόβου, της αγωνίας, της δυστυχίας, της λύπης, ή του πόνου. Σε τέτοιες περιόδους, πολλοί από εμάς στρεφόμαστε στην προσευχή.

Για τους περισσότερους, η προσευχή αρχίζει σαν μια σκέψη στον εγκέφαλο. Αυτή η σκέψη δημιουργεί μετά μια ροή από άλλες σκέψεις και επειδή ο εγκέφαλος είναι μια μηχανή προσδοκίας, μπορούμε να δούμε μια πιθανή πραγματικότητά να ξεδιπλώνεται, με μια καλύτερη εναλλακτική έκβαση στο νου μας. Καθώς το κάνουμε αυτό, αρχίζουμε να φανταζόμαστε μια καλύτερη μελλοντική εμπειρία.

Επειδή ο εγκέφαλος μας είναι προγραμματισμένος να δημιουργεί, το κάνουμε αυτό με έναν πολύ φυσικό τρόπο. Αυτό ονομάζεται πρόθεση. Μετά, όταν βάζουμε τον εαυτό μας στο σκηνικό της προσευχής, αρχίζουμε να νοιώθουμε τα συναισθήματα που σχετίζονται με την καρποφορία της προσευχής ( η σκέψη στο νου μας γίνεται εμπειρία, και το τελικό προϊόν της εμπειρίας είναι ένα συναίσθημα). Σαν αποτέλεσμα, ο εγκέφαλος και το σώμα μας αρχίζουν να ζούνε στο μέλλον- στην παρούσα στιγμή. Ο άνθρωπος μπορεί να το κάνει αυτό πολύ πετυχημένα, να νοιώθει δηλ. τα συναισθήματα εκείνης της πραγματικότητας(της μελλοντικής) πριν από την εμπειρία. Αυτό συμβαίνει επειδή αυτόματα αρχίζουμε να δημιουργούμε σκηνές και εικόνες από τι θα μπορούσαμε να βιώσουμε όταν ευοδωθεί η προσευχή μας.

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέπουμε ότι οι προσευχές μας δεν έχουν απαντηθεί αμέσως. Και ενώ στην αρχή ζούμε, ενώ προσευχόμαστε, μέσα στο συναίσθημα της προσευχής μας, όταν επιστρέφουμε και ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέπουμε ότι η προσευχή μας δεν έχει υλοποιηθεί ακόμη ή ακόμη χειρότερα δεν έχει απαντηθεί, τότε αρχίζουμε να νοιώθουμε αμφιβολία, έλλειψη και διαχωρισμένοι από αυτό για το οποίο προσευχόμαστε. Σαν αποτέλεσμα, προσπαθούμε πιο δυνατά, προσευχόμαστε πιο πολύ, πιέζουμε, ευχόμαστε, εκλιπαρούμε, ικετεύουμε τον Θεό ή την πηγή ενέργειας ή όπως θέλεις να ονομάζεις την δημιουργική ενέργεια των όλων όσων είναι. Αυτό το κάνουμε επειδή αυτό είναι που δημιουργεί ο διαχωρισμός. Οι αισθήσεις μας μας ξεγελάνε να πιστεύουμε ότι είμαστε διαχωρισμένοι από τη δημιουργία μας. Τώρα όχι μόνο είμαστε διαχωρισμένοι από τη δημιουργία μας, αλλά είμαστε διαχωρισμένοι και από την ίδια την ευφυία με την οποία επιχειρούμε να συνδεθούμε.

Ενώ πολλοί κατέχουν την πρόθεση της προσευχής τους, τους λείπουν τα αντίστοιχα συναισθήματα που συνοδεύουν την πρόθεση. Τη στιγμή που χάνουν το συναίσθημα, βρίσκονται πίσω στην έλλειψη και κάθε φορά που το κάνουν αυτό δημιουργούν από μια κατάσταση διαχωρισμού-αντί από μια κατάσταση ορθότητας, ολότητάς, αγάπης και ενιαιότητας. Αν οι σκέψεις  είναι η γλώσσα του εγκεφάλου και τα συναισθήματα είναι η γλώσσα του σώματος, και το πως σκεφτόμαστε και το πως νοιώθουμε δημιουργεί την κατάσταση ύπαρξης μας (υπόσταση), είναι λογικό τότε ο νους και το σώμα να βρίσκονται σε αντίθεση. Ο νους κρατάει την πρόθεση αλλά το σώμα λέει: «Δεν συμβαίνει.»

Έτσι λοιπόν, πως το αλλάζουμε αυτό; Χρειάζεται να ανοίξουμε την καρδιά μας και να αισθανθούμε τέτοια ευγνωμοσύνη σαν να έχουν ήδη απαντηθεί οι προσευχές μας. Γιατί; Επειδή η ευγνωμοσύνη είναι η κατάσταση του λαμβάνειν. Ευχαριστούμε όταν λαμβάνουμε κάτι ή όταν το έχουμε ήδη λάβει. Όταν αυτό το κάνουμε σωστά και αρκετές φορές, αρχίζουμε να νοιώθουμε το συναίσθημα του μέλλοντος μας και όσο περισσότερο νοιώθουμε αυτό το συναίσθημα τόσο περισσότερο το σώμα μας συντονίζεται με αυτό το συναίσθημα. Σαν αποτέλεσμα, κάθε φορά που σηκωνόμαστε από την προσευχή μας σαν αυτή να έχει ήδη απαντηθεί-δηλ. με το συναίσθημα της υλοποίησης της προσευχής μας-το επακόλουθο είναι να προσπαθούμε λιγότερο, να πιέζουμε λιγότερο και να θέλουμε λιγότερο επειδή τώρα είμαστε σε μια καινούρια κατάσταση ύπαρξης. Κατά μια έννοια, νοιώθουμε σαν να έχει ήδη πραγματοποιηθεί.

Μετακινούμαστε πιο κοντά προς την ολότητα, αντί προς την έλλειψη ή τον διαχωρισμό. Τώρα δεν προσπαθούμε πια να προβλέψουμε το πότε, που, ή πως θα απαντηθεί η προσευχή μας, επειδή νοιώθουμε ότι έχει ήδη γίνει. Έτσι κάνουμε χώρο για το άγνωστο. Τώρα μπορεί να εκδηλωθεί στην πραγματικότητα μας μια καινούρια πιθανότητα την οποία δεν έχουμε καν σκεφτεί. Με αυτόν τον τρόπο, μετακινούμαστε από τον Νευτώνειο κόσμο του προβλέψιμου και του γνωστού στον κβαντικό κόσμο του απρόβλεπτου και του άγνωστου.

Στην εργασία που κάνουμε, δεν προσευχόμαστε για να απαντηθούν οι προσευχές μας· σηκωνόμαστε σαν να έχουν ήδη απαντηθεί. Το κλειδί είναι να συντηρούμε μια κατάσταση ύπαρξης ανεξάρτητα από τις συνθήκες του εξωτερικού μας περιβάλλοντος. Για να παραμένουμε σ’ αυτήν την κατάσταση ανεξάρτητα από τις συνήθειες του παρελθόντος και τα συναισθήματα που έχουν αποθηκευτεί στο σώμα μας- τα οποία έχουν προγραμματιστεί να είναι ο νους- και για να συντηρούμε αυτή την καινούρια κατάσταση ανεξάρτητα από τον χρόνο, σημαίνει ότι χρειάζεται να μετακινούμαστε μακριά από τις ψευδαισθήσεις  που μας μεταδίδουν οι αισθήσεις μας μέσα σε μια απόλυτα καινούρια πραγματικότητα στο νου μας. Εν συντομία, δεν έχει να κάνει τόσο με το να λέμε την προσευχή μας όσο το να ζούμε την προσευχή μας.

Dr Joe Dispenza

Μετάφραση: Κέλλυ Παλαντζίδου

Ακολουθεί 2^ο μέρος για τη σημασία της παράδοσης και της εμπιστοσύνης στην προσευχή μας.