Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να κοιτάζω την αντίσταση και να μην την πολεμώ και στο να είμαι «απρόθυμος»;

Ερώτηση: Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να κοιτάζω την αντίσταση και να μην την πολεμώ και στο να είμαι «απρόθυμος»; Είμαι λίγο μπερδεμένος. Θα πρέπει να κοιτάζω την αντίσταση στο να κάνω ένα μάθημα και να μην κάνω τίποτα, ή να βλέπω ότι είμαι απρόθυμος και να ξεπερνώ την απροθυμία; Κάποιες φορές αντιστέκομαι στο να κάνω το μάθημα επειδή εκείνη την ώρα κάνω κάτι άλλο. Αναγνωρίζω ότι αντιστέκομαι, αλλά τελικά μήπως είμαι απρόθυμος;

Απάντηση: Στην πράξη, η αντίσταση και η απροθυμία είναι το ίδιο ∙ κρατούν στην θέση του το σύστημα σκέψης του εγώ κι εμποδίζουν το νου να επιλέξει το Άγιο Πνεύμα. Αυτό που έχει σημασία είναι να έχεις την επίγνωση της αντίστασης/απροθυμίας και να αναγνωρίζεις τον φόβο προς την αγάπη που υποβόσκει, χωρίς να κρίνεις τον εαυτό σου γι αυτό. Γνωρίζοντας το μέγεθος του φόβου μας, ο Ιησούς προβλέπει την αντίστασή μας στην Εισαγωγή στο Βιβλίο Εργασιών: «Σε μερικές από αυτές (τις ιδέες) μπορεί να αντισταθείς ενεργά. Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, ούτε μειώνει την αποτελεσματικότητά τους……όποιες και να είναι οι αντιδράσεις σου προς τις ιδέες, χρησιμοποίησε τες. Τίποτα περισσότερο από αυτό δεν χρειάζεται» (Βιβλίο Εργασιών, Εισαγωγή:9:2,3,4,5).  Σε αυτό το κομμάτι εννοεί ότι δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει η αντίσταση μας, ούτε να αγωνιζόμαστε εναντίον της, ούτε να την κρίνουμε, παρά απλά να ασκούμαστε σύμφωνα με τις οδηγίες του μαθήματος. Το να παραλείπεις μια άσκηση είναι σπατάλη χρόνου, καθυστέρηση της επιστροφής της επίγνωσης της παρουσίας της αγάπης. Κείμενο, εισαγωγή:1:7) Εφόσον ο χρόνος φτιάχτηκε ως τακτική καθυστέρησης , έχουμε όσο χρόνο επιλέξουμε να πάρουμε. Όπως λέει και ο Ιησούς στο Εγχειρίδιο: «όλα είναι θέμα χρόνου. Όλοι θα απαντήσουν (στο κάλεσμα για να αποδεχτούν την Επανόρθωση) στο τέλος….»(Εγχειρίδιο για Δασκάλους:1.2:8,9)

Όταν πειστούμε από την ίδια μας την εμπειρία ότι η αντίσταση στην αγάπη είναι πάρα πολύ οδυνηρή, τότε σταδιακά να πάψουμε να αντιστεκόμαστε. Η προθυμία και το κίνητρο τότε θα αντικαταστήσουν την αντίσταση/απροθυμία. Τότε θα αρχίσουμε να αφήνουμε τον πόνο (το εγώ) να φύγει και να δεχόμαστε την γαλήνη (το Άγιο Πνεύμα). Εν τω μεταξύ, το μόνο πράγμα που χρειάζεται να κάνουμε σε σχέση με την απροθυμία/αντίσταση είναι να μην την αρνούμαστε ή να την πολεμάμε, αλλά να περιμένουμε με την υπομονή κάποιου που ξέρει ότι η έκβαση είναι βέβαιη (Δες Κεφάλαιο: 4.II.5).

Μετάφραση:Χριστίνα Τσιντέα